ZLOČINI ’’PODGORIČKE SKUPŠTINE’’
(Umjesto pogovora na izjave Ivice Dačića)

Sto godina nakon ’’Podgoričke Skupštine’’ 1918. minister inostranih poslova Srbije priziva njene posljedice! 1924. godine na Bogetićima a potom u nikšićkom okupacionom zatvoru radiklističkog režima iz Beograda prebijan je do smrti major Kraljevine Crne Gore Šćepan Mijušković i njegov sinovac, perjanik kraljevine Crne Gore Stevan Mijušković. U ime beogradskog režima zločin su izvršili žandarmerijski činovnici kapetani Milan Kalabić i Vasilije Grbic (bosanski Srbi), i podnarednik, Krsto Đurđević. Poslije više od jedne decenije, Kalabić je osuđen na 18 godina zatvora a odslužio je osam mjeseci. Nakon režimskog pomilovanja sa četiri metka upucao ga je Simo, rođeni brat Šćepana Mijuškovića, ali je zločinac preživio. Usmrtio ga je, kao činovnika kvislinšekog režima Milana Nedića, tek u II svj. ratu njemački Gestapo, jer su ustanovili da je bio špijun. O sudbini Šćepana i njogovog sinovca raspravljala je i skupština Kraljevina SHS pa čak i Liga naroda. O zločinu je između dva svjetska rata pisala crnogorska, srpska i hrvatska štampa ali nije pomagalo, zločinac Kalabić je bio srpski narodni heroj odlikovan najvećim nacionalnim ordenima.

Stjepan Radic, lider Hrvatske Seljačke Stranke u Kraljevini SHS, je u znak prijateljstva i solidarnosti sa potlačenom crnogorskom nacijom uputio jedan direktni proglas (manifest) Crnogorcima, sto je konstatovala i beogradska »Politika« u clanku »Radic i Crnogorci« u broju 5762 od 10. maja 1924. godine. U tome Radicevom manifestu, objavljenom 1. maja 1924. godine, kojeg su podrzali 70 hrvatskih poslanika u parlamentu u Beogradu, protiv srpskih zlocina u Crnoj Gori stoji i ovo:

»Braco Crnogorci! Mi, Hrvati, imamo na najljepšim stranicama naše književnosti, nazvan Crna Gora, velicanstveni oltar slobode u najčudesnijem hramu božanskog djela. Mi smo vas proglasili, Crnogorci, ne samo predstavnicima ideala herojstva već primjerom nedostižne čestitosti i poštenja. Mi, Hrvati, suzbijamo beogradski centralizam i Pašićevu korupciju ne samo iz ovog razloga već naročito zato što svojim nečistim rukama uništavaju veličanstveni oltar crnogorske slobode, divljački vas progone i đavoljski zlostavljaju. Čak i da ovaj beogradski centralizam nije učinio drugo zlo do da prezire, sramotno i divljački, cast i slobodu Crne Gore i da pretvara Crnu Goru u mjesto na kojem vlada strah i trepet, mi se, Hrvati, nikada nećemo moći pomiriti sa tim groznim zločincima«.

U tome proglasu Stjepan Radić poziva Crnogorce da ruše beogradski centralizam »radi toga što svojim poganim rukama razvaljuje veličanstveni žrtvenik crnogorskog naroda i Crnu Goru pretvara u jedno strašno zgariste i grobnicu«.

Četiri godine kasnije Radić je platio danak proglasu, usmrtio ga je u Beogradu, u Parlamentu SHS narodni poslanik (Srbin iz Crne Gore) Puniša Račić. Današnji Crnogorci su dozvolili da mu se podigne spomenik a onda su dozvolu ukinuli.

Prch.me